Precies een week geleden zijn we vertrokken uit NL

Na ons avontuur in Auckland zijn we met de bus richting het noorden vertrokken naar het plaatsje Whangarei. Na een busrit van 3 uur stond Max op ons te wachten met haar goudkleurige en veelste drukke hondje Bowie. Max is een vrouw van ongeveer 70 jaar oud en is onze eerste Workaway host. We werden bij het busstation opgehaald om 14.00 uur. Na een korte rit door de bergen van een half uur kwamen we aan in Pataua waar Max haar paleisje middenin de olijfgaard bevindt. Pataua is een plaatsje waar in ze zomer zo’n 2000 mensen verblijven en in de winter slechts 40, dat geeft wel aan dat het een echt vakantiedorpje is. Ze begeleidde ons meteen naar een huisje achterin en gaf ons daar een sleutel van de ‘Hilton’, oftewel haar gastencottage in de olijfgaard. Dit huisje is ons eigen onderkomen voor de komende week. Alles zit erin; een badkamer, een goed gevulde koelkast voor het ontbijt in het keukentje, slaapkamer met een goed bed en een vrij grote woonkamer met allerlei bankstellen. Het interieur heeft wel een hoog oma gehalte en een eigenaardige geur, maar daar kunnen wij heel goed doorheen kijken. Nadat we onze spullen hadden opgeruimd gingen we een wandeling over haar olijfgaard maken. Ze wist ons alles in geuren en kleuren te vertellen over welke soorten bomen ze had en wat voor achtergrond ze hadden en hoe ze daar gekomen zijn. Ze maakt zo ongeveer 400 liter olijfolie per pluk in haar eigen pers. Dit is een zeer geavanceerde en grote machine die helemaal uit Italië hier is geïmporteerd. Per jaar wordt er 2 keer geplukt. Een vrouw met erg veel passie en levenservaring kan je wel zeggen! Na een wandeling over haar olijfgaard ging ze het eten voorbereiden en liet ze ons het strand ontdekken. Ze wist hele beschrijving te vertellen hoe we er gingen komen. Onze verwachting was dan ook dat dit een heel eind weg zou zijn, maar letterlijk 2 straten door en we waren aan het strand. Een privé strand zou je het kunnen noemen waar je prachtig kan surfen. Na de wandeling had Max een heerlijke maaltijd klaarstaan in haar huis. Toen we boven op het terras aankwamen snapten we heel goed dat dit haar paleis was. Een uitzicht heel over de zee en het strand. Prachtig. Tijdens het eten verteld Max ons vele verhalen over het ontstaan van de olijfgaard, haar eigen Britse geschiedenis en nog vele andere onderwerpen. Ze blijft ons telkens weer verassen.

Work, work, work.
Dat kent Max niet. Manjana is het woord dat hier in de olijfgaard de boventoon voert. 4 uur werken op een dag is echt wel voldoende volgens haar. Tot die tijd ben je wel met van alles en nog wat bezig; van olijfbomen kortwieken (Sander en ik gingen iets te fanatiek van start, hier nog een dode tak en daar nog een), waterkranen verplaatsen, dakgoten schoonmaken tot daken poetsen. Sander op het dak; ‘please don’t fall off’ in de aanslag met een tuinslang en een bezem om de viezigheid van het dak te halen en ik daarna met de bezem op een trap de onderkant van het dak poetsen en zelf lekker een moddermonstertje worden. Mukhaha.

Vandaag gaan we op bezoek bij een vriendin van Max en die is imker. Daar gaat ze gelijk even wat flessen olijfolie verkopen.