Sinterklaasavond bij het vuurtje

De nacht brachten we ook weer in de auto door met deze keer een magnefiek uitzicht naar de sterren. De volgende ochtend konden we nog tot 10 uur gebruik maken van de faciliteiten, dit hebben wij dan ook gedaan. Daarna moesten we nog langs bij The Warehouse om de schoenen van Sander in te leveren. Deze zagen er na 2 weken wandelen niet meer uit, de veters waren aan het einde van hun latijn en een klemmetje was helemaal los geraakt. Niet de kwaliteit die je van wandelschoenen zou verwachten. Gelukkig deed de servicebalie er helemaal niet moeilijk over en konden we of nieuwe schoenen of het geld terug krijgen. We wilden graag het geld terug omdat de kwaliteit zo slecht was. We besloten toch nog even bij de schoenen te kijken en Sander kon een nieuw paar vinden die er wat beter uitzagen. Na The Warehouse besloten we nog even het stadje te bezoeken, een erg mooi centrum met veel verschillende winkeltjes. Overal was ook kerstverkoop en dit waren schrikbarend hoge prijzen. Vanuit Whanganui gingen we op weg naar de vulkaan bij New Plymouth. Onderweg kwamen we nog een I-Site tegen waar we wat informatie hadden verzameld over eventuele wandelingen op de berg en campings in de buurt, aangezien er helemaal geen DOC campings zaten. We waren van plan om richting Ohakara te rijden 20 minuten van New Plymouth zodat we de volgende dag op tijd konden zijn bij de zondagsmarkt die 1 keer per maand georganiseerd werd. Onderweg tijdens een koffie stop kwamen we echter een gratis camping tegen waar we besloten te stoppen. Een klein grasveldje met een toilet aan het water. Ook was vanaf de camping het strand te bereiken en daar konden we mooi even pilates doen. Bij het strand was een groot openbaar terrein met bbq’s, een speeltuin en zelfs een klein zwembad. Na onze pilates was het tijd om terug te gaan naar de auto, bij de auto aangekomen stond het hele terrein vol met auto’s. Een familie had besloten om een bbq te houden (ze hadden zelfs hun eigen bbq bij zich) en dit moest precies achter onze auto gebeuren, gelukkig reed op dat moment een andere auto weg, zodat we op zijn plek konden gaan staan. Na een heerlijke maaltijd konden we de auto in. We hebben nu echt een systeem te pakken. De matrassen die bij de auto geleverd zijn laten we gewoon plat liggen met daarop onze matjes. We hoeven alleen onze backpacks op de bijrijdersstoel te leggen en de koelbox, het water en de stoelen buiten onder de auto, gordijntjes dicht en we kunnen slapen. De volgende ochtend was Sander al weer op tijd bezig met thee zetten en opruimen en zo konden we ook weer binnen 15 minuten vertrekken, op naar New Plymouth met de markt. De weg ernaartoe ging over Highway 45, de zogenoemde Surf Highway, wij vonden hem alleen helemaal niet zo bijzonder, hij liep bijna niet langs het strand en het leek net Nederland. Teveel weilanden en teveel groen. In New Plymouth aangekomen, om 9 uur s’ochtends was het tijd voor ons ontbijtje en konden we weer langs de I-Site om informatie op te doen voor een Whitecliff walk. In het centrum aangekomen zag ik een meisje zitten dat mij wel heel bekend voorkwam. Het was Morgane, ze was liftend richting New Plymouth gekomen en was van plan om naar Whanganui te gaan, de plaats waar wij vandaan kwamen. Na weer even bijgepraat te hebben konden we op weg naar de markt. En dat was een flop! Wij dachten dat het een grote markt zou zijn aangezien het maar 1 keer per maand georganiseerd werd, maar er stonden maar 8 kraampjes waarvan er al 3 weer ingepakt waren. Na nog wat rondgewandeld te hebben, waren we een beetje doelloos. We hadden geen zin meer om nog verder te lopen en we hadden geen zin meer in de stad. Dus we besloten maar snel om verder te rijden richting Strattford. Zodat we de Forgotten Highway konden gaan rijden. Een bijzondere weg met veel haarspeldbochten, echt een weg voor de motorliefhebber. Stiekem hoopten we dat we weer een gratis overnachting konden vinden ergens langs de weg, we wisten wel dat er een DOC camping langs de weg zat maar deze camping zat niet bij onze pas inbegrepen dus we vertikten het om daar nog weer voor te betalen. Toen we bij de camping aankwamen gingen we toch een kijkje nemen en wat bleek, je hoefde helemaal niets te betalen. Dat kwam even goed uit, want we waren het rijden wel weer goed zat. Na een heerlijke maaltijd en een lekker wijntje was het eindelijk eens tijd om een potje UNO te spelen. De avonden ervoor was dat nog nooit gelukt omdat het te koud was. Deze avond was het helemaal wind stil en lang licht. Toen het donker begon te worden konden we gelijk ons bedje in. Alleen lagen we niet lekker, het bloed steeg naar ons hoofd omdat we verkeerd om lagen. Dan maar andersom maar ook dag lag niet goed. Na een half uur konden we nog niet slapen en besloot Sander dat hij de auto zou verzetten. Maar het was al een uurtje of 10 dus de auto starten kon niet meer, aangezien er nog meer mensen op de camping zaten. Dan maar in z’n neutraal en Sander drukken. Ik zou dan de handrem loshalen en weer aantrekken wanneer we goed stonden. Dit was alleen best lastig omdat ik helemaal niets zag. Ik voelde alleen dat we een behoorlijk aan het wiebelen waren. Er werd me ook verteld dat ik de volgende ochtend verbaasd zou zijn over waar we zouden staan. En inderdaad we stonden bijna 5 meter verderop. Onze buren waren al druk bezig met inpakken omdat ze met een kano op pad waren. Het waren naar onze mening 2 broers en een zoon, de zoon had er alleen helemaal geen zin meer in. Het laatste stukje van de Forgotten Highway kon beginnen. Al na een paar kilometer waren we uit het bos en vanaf daar was het vrijwel alleen nog weiland, koe en schaap, niet heel bijzonder dus. Aangezien we alweer erg vroeg waren vertrokken besloten we dat we nog wel een bezoekje konden brengen aan Turangi, een dorpje met een hot spring. Eerst konden we de spring helemaal niet vinden, omdat deze niet stond aangegeven, maar na wat zoeken vonden we een DOC hotspring. De hotspring bestond uit een gedeelte met baden en een wandeling. We hadden beide niet zoveel behoefte om het water in te gaan daarom gingen we maar voor de wandeling. Een erg goed besluit want ook hier waren er verschillende springs te zien. 3 kleine mudpools waar bellen modder omhoog kwamen en een aantal hele grote, diepe meren met kokend water. Dit moesten we natuurlijk wel vast leggen met onze actie camera, dus daar volgt nog een filmpje van. Sander had eerder deze week al een potje met Rotorua mud gezien om op je huid te smeren, dus hij kon het niet laten om even gauw een potje met modder van deze mudpool te vullen. Het dorp was verder niet heel bijzonder en aangezien het net 1 uur was konden we lekker in het zonnetje onze lunch opeten en wat pilates doen. Na de nodige lichaamsbeweging was het tijd om naar de camping te vertrekken. Na 15 minuten leek het alsof de weg helemaal nat was, en inderdaad iets verderop had het geregend. Maar de weg de zon was zo sterk dat het water gelijk verdampte, waardoor het leek alsof je door de mist reed. Via ons campingboekje konden we de camping vinden, anders hadden we hem nooit gevonden, hij stond namelijk nergens aangegeven. Een mega grote camping met wederom niemand! We kozen een mooi plekje naast een picknickbankje en gingen gelijk even op avontuur. Een paar meter verderop liep de rivier en we vonden dat we daar wel even in konden zwemmen. Maar eerst nog wat meer inspecteren, er ging namelijk nog een klein paadje naar de andere kant van de camping. Dit kwam uit bij de Rimu walk, een loop van 1.7 km, dit bord hadden we eerder op de camping ook al gezien en we dachten dat dit bij elkaar uit zou komen en dan naar een viewpoint zou gaan. Na een stuk gelopen te hebben bleek alleen dat we aan het einde van de loop zaten en dat het andere bord het begin was. Ach dan nu maar naar de top. Op onze slippers verder de berg op. Het viewpoint was alleen weinig aan en we besloten gelijk weer naar beneden te lopen. Ondertussen namen we steeds meer hout mee, omdat er bbq plekken zaten we we nog wat brood hadden die we konden beleggen met lekkere kaasjes. We hadden alleen niet helemaal ingeschat dat de weg naar beneden nog een heel stuk zou zijn en toen we de brug zagen dachten we dat we het eindpunt hadden bereikt, alleen was dit een heel andere brug…. Gelukkig was 5 minuten later de brug in zicht die we bedoelden. Na de wandeling was het dan toch echt tijd voor onze duik in het water, en dat was koud! Gelukkig scheen de zon nog en konden we ons laten opdrogen door de zon. Toen het een uur of 4 was werd het wel tijd om het vuur aan te maken. Eerst ging het nog niet heel soepel maar na wat proberen en stiekem een klein beetje gas van onze brander kreeg Sander het vuur aan. Zo konden we lekker broodjes bakken, soep maken en zelfs een toetje; apple crumble, yammie! Terwijl we lekker bezig waren met ons eten kwam er een man aan op een quad. Het bleek de buurman die een oogje in het zeil hield. Een aardige man en voor het eerst een echte Nieuw Zeelander. Al met al een erg geslaagde Sinterklaasavond voor ons met een lekker warm en knisperend vuurtje.

Nadat Sinterklaas vertrokken was werden we weer wakker met een heerlijk zonnetje. Daarom was het tijd voor een een duik in de rivier, erg koud weer! Hierna mochten we lekker in het zonnetje opdrogen. Na het ontbijt was het tijd voor de buiken, dit moesten we zelf bedenken aangezien de laptop bijna leeg was. Tijdens het trainen van onze buiken begon de lucht wel erg donker te worden, snel alles maar even opruimen. En ja hoor, net nadat alles in de auto zat begon het met regenen. Dus toen maar een kopje thee in de auto. Omdat het niet droog leek te worden besloten we maar vast te gaan rijden. Halverwege zagen we een mooie weg en hier gingen we in, dit kwam uit bij een wandeling naar de top van de berg. Op het bord stond aangegeven dat het een wandeling van 3 km zou zijn, goed te doen dus. Een erg modderige wandeling aangezien het net daarvoor nog flink regende. Na 2,5 km was het einde nog niet in zicht en ook de top nog niet, we bleven nog even doorlopen maar de weg ging alleen maar verder omlaag. Blijkbaar hadden we de top al bereikt, zodat dat we het door hadden. Dus toen maar weer terug. Een wandeling zonder climax. Normaal is bergafwaarts makkelijker dan berg opwaarts maar in dit geval was het een grote glibberpartij, en waren we blij dat we weer bij de auto waren. Hierna was het tijd om verder te rijden onderweg kwamen we nog een bordje tegen met aangegeven dat er verderop in het bos een oude trekker te zien zou zijn. Dit moesten we natuurlijk even bekijken en inderdaad een trekker uit 1928. Na de trekker konden we het laatste stuk van de 20 km lange gravel road rijden. De angst van grote stenen onder de auto zat er nog steeds goed in en bij elke grote steen stopte de adem even en ging de voet goed op de rem. De camping was een stuk drukker dan de vorige en er waren vooral veel alleen reizende mensen met een fiets, aangezien de camping naast een Trail van 84 km lag. We vonden een mooi plekje aan het einde van de camping en Sander dook gelijk het bos in om hout te verzamelen, hier was namelijk ook weer een bbq plek. Deze keer lukte het Sander om het vuur aan te krijgen met alleen zijn vuurpen (staafje waarmee je een vonk maakt). Tijd voor een lekker kaasje en wijntje. Voor het avondeten hadden we pannenkoeken in gedachten omdat we nog spek en melk hadden. Alleen was de melk een beetje yoghurt geworden. Helaas geen pannenkoeken. Gelukkig hadden we nog noodles en groente waarmee we weer een heerlijke maaltijd gemaakt hadden. En aangezien de apple crumble van de dag ervoor zo goed was gelukt moesten we dit natuurlijk nog een keer maken. Maar vaak gaat de eerste keer toch het beste want deze keer was de crumble een beetje aangebrand. Het vuur bleef nog een lange tijd warm en zo konden we totdat het donker werd nog lekker buiten zitten.