Op naar de warmte!

De drukke camping was voor 1 nachtje wel voldoende. Vanuit Matata besloten we uiteindelijk om niet helemaal via de kust naar Gisborne te rijden maar binnendoor. Een goed besluit want het was weer een erg mooie weg met de nodige haarspeltbochten. Halverwege lag onze volgende camping, wij hadden verwacht dat de camping midden in het bos zou liggen, maar dat was niet helemaal het geval. Het was een open grasveld pal in de zon, en het was die dag al een graad of 28, we mogen het niet zeggen maar het was ons stiekem iets te warm. Niet echt ideaal dus. De weg richting het ‘open veld’ lag wel iets in de schaduw en hier stond ook al een caravan, wij besloten hetzelfde te doen. Nadat we de tent hadden opgezet en genoten hadden van een welverdiend en nog net koud biertje besloten we om een wandeling te gaan maken. Vooraan de camping stond namelijk op het bord dat er ook een hut bij de camping hoorde, deze zijn vaak via een paar uur durende trektocht te bereiken. We besloten om nog 2 uurtjes te lopen want tegen die tijd zou het al wel weer donker worden. Alleen na 5 minuten liepen we al in het mega hoge gras, mijn zusje weet nog precies hoe dat voelt; ‘ieeeeeel, hoooooog gras!!!!!’. En niet alleen hoog gras maar ook stekelbosjes en grote varens, dit pad was al duidelijk een tijd niet meer gebruikt. Ons kennende wilden we niet gelijk opgeven en we bleven ons een pad door het oerwoud slaan. Na 20 minuten van klauteren en benen openhalen was het genoeg geweest en besloten we om maar weer om te keren. Bij de tent terug gekomen moest dat biertje er toch nog echt af dus waagden we ons aan een lesje pilates, alleen was het deze keer een soort conditietraining met hopsen en rennen op de plaats, maar we hebben het volgehouden. Daarna was het tijd om nog even een verfrissende duik te nemen in de rivier, mega koud! Ook deze camping hadden we na 1 nacht wel gezien, op naar Gisborne. Onderweg reden we nog een fruitwinkeltje en hier hebben we nog wat vitamientjes ingeslagen. In Gisborne zelf waren we zoals gebruikelijk weer opzoek naar wat internet, maar eerst moesten we even afkoelen in de schaduw en wat van ons fruit opeten, wat een verschil zeg, met fruit uit de supermarkt. Na een kleine zoektocht hadden we de bibliotheek gevonden en konden we weer wat verhalen uploaden en kijken of we al reactie hadden op Workaway. Helaas hadden veel mensen wel gekeken maar niemand had geantwoord. Na Gisborne wilden we graag naar de HotSprings iets verderop en daarom besloten we een service camping te nemen in Gisborne zelf. Zo konden we ook even de was doen en alles weer koelen in de koelkast. We konden ons tentje lekker in de schaduw zetten onder 3 grote bomen. Nadat we lekker niets hadden gedaan gingen we op advies van de campingbazin nog even naar het strand. Sander ging hier weer een duik nemen, maar mij was het iets te koud. Ook besloten we om lekker aan het strand te eten, Sander had op de camping al een lekkere couscous gemaakt met avocado en komkommer, een super goede combinatie. Na het diner was het weer tijd voor de pilates, lekker in het zonnetje. Bij de camping aangekomen was het alweer donker en konden we nog lekker even genieten van een warme douche, of nouja ik dan, Sander besloot om voor een koude douche te gaan. De volgende ochtend begonnen we weer goed met een lekker stevig pannenkoeken ontbijt. Daarna was het tijd om richting de Hot Springs te rijden. Na een uurtje kwamen we aan bij de Springs. Het waren niet alleen warme baden maar er waren ook een drietal wandelroutes, we besloten om eerst te beginnen met de langste wandeling, een wandeling door het bos van 2.5 uur en daarna mochten we lekker het water in. De wandeling ging over 2 bergen en het begin was weer een behoorlijke klim, het was ook erg warm in het bos. Nadat we de eerste klim hadden gehaald ging het naar beneden en moesten we een aantal riviertjes oversteken. Toen we bijna aan het eind van de route waren schrok Sander ineens. Er zat een opossum op de weg! Weer zo’n vies beest wat ons aan een combinatie van een rat, eenkhoorn,mol doet denken. Tja, wat ga je dan doen. We wisten niet hoe hij zou reageren dus we wilden niet langs hem wandelen terwijl hij op het pad zat. Gelukkig hebben de NZ’ers een hekel aan opossums dus eentje meer of minder maakt ook niet uit. We besloten om hem te laten schrikken en een tak te gooien, hier deed hij weinig op uit en waggelde weer wat verder. Toen we beter keken zagen we dat er ook allemaal vliegen op hem zaten. Hij moest dus wel ziek zijn, 6 stokken en een 15 minuten verder besloot meneer opossum dat het tijd was om maar wat meer richting de rivierkant te waggelen, dit was onze kans. In een sprint langs dat vieze beest gerent en zo konden we het laatste stukje van de wandeltocht volbrengen. Het was ook echt nog maar 300 meter naar de eerste spring, dit waren 2 roestvrijstalen baden met water dat dus uit de grond omhoog komt. Het water was ook echt goed warm, een graad of 40 was het wel. Bij de ingang kon je ervoor kiezen om een privé hot pool te boeken zonder dit te doen hadden we nu 2 hotpools helemaal voor onszelf, je kunt nu nog echt merken dat het laagseizoen is. Nadat onze handen helemaal ‘oma handjes’ werden was het tijd om een stukje verder te lopen voor de main pool. Dit was ook weer een warmwater bad en een koud chloor bad. In dat koude bad wilden we niet zwemmen, we kwamen hier voor natuurlijke baden. Halverwege de middag was het tijd om verder te rijden, we wilden eerst eigenlijk bij de kust blijven omdat het daar mooi weer zou blijven maar dan zouden we een heel bijzonder stuk overslaan. Dus we besloten ons niet tegen te laten houden door wat minder weer en we reden richting het westen naar Lake Waikaremoana. We dachten dat de gravelroad naar Gerlinde al lang was van 5 km, maar deze weg is 45 km aan gravel! De snelheid op deze weg is maximaal 100 km maar dat red je nooit, vaak halen de locals je wel in omdat zij de weg natuurlijk kennen. Zo ook een vrouw in een klein autootje. Maar toen de gravel begon, ging zij op haar remmen staan. Sander nu toch al wel gewend aan de gravelvond dat hij wel wat harder kon en zocht een moment om haar in te halen. Gas, gas in de buitenbocht en langs de slome vrouw. Wat een coureur! Een dikke stofwolk achterlatend reden we verder richting onze camping. Alleen bij deze camping aangekomen bleek deze al helemaal vol te staan. Niet zo gek ook want het was een basic camping (een waar je niet voor hoeft te betalen) dus alle echte backpackers gaan hier natuurlijk overnachten. Dus wij maar weer verder op weg naar keuze 2. Een camping aan het meer waar helemaal niemand stond. Hier konden we ons tentje opzetten en lekker koken, wel in de auto want het zat vol met sandflies. Nieuw Zeeland is het land van de lammetjes dus dit moesten wij ook even testen, een lekker stukje lamsschouder. Yammie.

Omdat we nog maar een heel klein gedeelte van de gravelweg hadden gereden besloten we de volgende dag hem helemaal uit te rijden en aan het einde van het woud een nieuwe camping op te zoeken. Over gravel rijden is toch best zwaar rijden, je moet de hele tijd opletten dus toen we weer op een normale weg waren, waren we erg blij. Alleen lag er een steen op de weg, waarvan wij dachten dat we er wel overheen konden rijden. Deze steen bleek alleen iets groter, of onze auto iets lager dan we dachten en de steen gaf een enorme knal!! Kabam!!!! Gelukkig was er niets kapot en er stopten gelijk een aantal Maori’s om te kijken of er niets aan de hand was. Bij de camping aangekomen werden we verrast door het Nieuw Zeelandse leger. We dachten eerst dat ze gedropt werden, maar ze begonnen hun hele basis op te zetten. En wij werden nogal vreemd aangekeken, terwijl wij er als eerste stonden. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak met 40 mannen om mij heen, dus besloten we om nog wat verder te rijden. Een aantal km verderop was namelijk een wandeling richting een rivier en een kloof. We besloten eerst de wandeling naar de rivier te maken, de rivier was niet heel bijzonder maar het was wel lekker om even de benen te strekken. Terug bij de auto besloten we om maar gelijk door te lopen richting de kloof, anders zouden we inkakken en zouden onze benen geen zin meer hebben. De kloof was te zien vanaf een brug, wij hadden gedacht dat we ook daadwerkelijk in de kloof konden wandelen. Na een half uurtje waren we weer terug bij de auto en was het tijd voor een late lunch met pannenkoeken Tijdens het bakken werden we vergezeld door een Nieuw Zeelander die een aantal toeristen ging ophalen. Hij dacht eerst dat wij uit Scandinavië kwamen, toen wij hem vertelde dat dat niet het geval was en wij Nederlands waren, kwam er een heel verhaal over zijn beleving in NL. Hij ging namelijk twee keer per jaar naar NL om op reis beurzen te staan en NZ aan te prijzen. Ook vertelde hij dat hij in Taupo woont en dat dat nog zo’n 2.5 uur rijden was. Rotarua was nog maar een klein stukje, wij wilden ook richting Rotarua om naar een andere camping te gaan, aangezien we niet bij de soldaten op de camping wilden staan. Hij had er alleen niet bij verteld dat het een onwijs saaie weg was met alleen maar dennenbomen. Gelukkig was het een erg mooie camping aan het meer, met een shelter om in te koken. Hier maakten we dan ook gelijk gebruik van. En omdat we in de shelter konden koken, konden we lekker in de auto slapen, geen tent die omver zou blazen, aangezien er weer een niet normaal harde wind stond.