Tongariro Crossing

De dag van de track was aangebroken, we hadden besloten om om half 6 op te staan zodat we rond 6 uur weg konden rijden. Net voordat wij ons bed uit wilden gaan kwam Morgane ons wakker maken met de mededeling dat het bewolkt was. En zij wilde alleen lopen bij echt mooi weer, toen begon bij ons ook een beetje de twijfel. Maar Sander hakte de knoop door, hij zou in ieder geval gaan lopen, slecht weer of niet. Omdat ik hem toch weg moest brengen besloot ik bij de start te kijken hoe het weer zou zijn, was onze voorbereiding toch niet voor niets geweest. Morgane wilde echt wachten op beter weer, dus zei zou de track de volgende dag gaan doen. Na een goed ontbijt van bruine bonen en ei was het tijd om te vertrekken. Bij de start aangekomen stonden er al behoorlijk wat auto’s. Om stipt 7 uur konden we beginnen met onze wandeling. Aangezien Sander sneller loopt dan ik zou hij al vooruit lopen zodat hij Mt. Tongariro (1961m) kon beklimmen en bijna naar het einde kon lopen. Voor mij zouden de Red Craters (1886m) voldoende zijn, deze lagen halverwege de track aangezien ik ook nog weer terug moest lopen. Het was een vrij pittige tocht met super mooie vergezichten. De eerste 4 km waren vrij vlak en deze liep ik binnen een uur, ik liep dus mooi op schema. Na de eerste 4 km kwamen de Stairs of Devil, dit waren ook echte Devil Stairs! 400m aan trappen lopen, dit was geen pretje. Na de trappen was weer een vlak stuk, hier liep je in een soort van grote krater. Daarna volgde het laatste stuk klimmen, alleen hier geen trappen maar gewoon klimmen op de rotsen met vaak nog losliggend grind, een erg eng stuk vond ik het. Maar boven aan de berg had je een onwijs mooi uitzicht over de kraters en een aantal blauwe meren. Op de top was het wel even tijd om wat te eten en om een foto te maken. Tijdens de wandeling was ik een Amerikaans stel tegen gekomen, die erg verbaasd waren hoe vaak wij NL konden oefenen in de bergen, ‘niet zo vaak, alleen met vakanties’ was mijn antwoord. Ook was ik twee Belgen tegengekomen bij de lastige en enge klim. De man wilde wel een foto van mij maken als ik er ook een van hem wilde maken. Net Terwijl ik lekker van het uitzicht zat te genieten zag ik Sander ineens aankomen lopen. Hij had al Mt. Tongariro beklommen en was net van plan om verder naar beneden te lopen om nog 5 km extra te lopen. Na nog even een foto van ons samen was het tijd voor mij om weer naar beneden te gaan en voor Sander tijd om nog een stuk verder te lopen. De weg terug was een stuk makkelijker alleen de track is erg in populair en veel mensen starten een stuk later. Dus toen ik aan mijn afdaling begon, gingen zij net omhoog. Voor mij erg lastig want ik moest op 1000 mensen wachten die de trappen op wilden. Iedereen zat me wel heel verbaasd aan te kijken en een man zei zelfs; ‘you are walking the wrong way’. Ook hoorde ik achter me veel bezorgde stemmen, want iedereen had mijn outfit gezien; 2 vesten, een dikke jas, handschoenen en een muts, want bovenop de berg was het erg koud. Ik liep dan ook wel trots naar beneden. Ik had gewoon 17 km gelopen. De laatste 4 km waren wel killing, dit was weer het vlakke stuk waar weinig aan was en ik had verwacht dat het een stuk sneller zou gaan dan de heenweg. Bij de auto aangekomen kon ik eindelijk lekker mijn schoenen uitdoen en genieten van het succes dat ik behaald had. Na 1,5 uur kwam ook Sander aanlopen of beter gezegd hij had het laatste stuk zelfs nog even gerend want hij wilde binnen de 6 uur terug zijn, hij had in totaal 30 km gelopen. Na een welverdiend kopje koffie en chocomel reden we weer terug naar de camping waar we een balende Morgane zagen zitten. Nu had ze wel echt spijt dat ze niet met ons mee was gegaan want het de wolken waren helemaal open getrokken. De rest van de middag was het tijd om te chillen. S’ avonds namen we afscheid van Morgane omdat zij de volgende ochtend vroeg zou vertrekken om de track te lopen. Ze was ons erg dankbaar voor de tijd die we samen hadden en wij vonden het ook erg jammer om gedag te moeten zeggen. We hebben in ieder geval weer een nieuwe vriendschap gesloten en we gaan haar zeker opzoeken als we weer terug zijn in NL. Toen we de volgende ochtend wakker werden was Morgane al vertrokken, alleen was het weer helemaal niet zo mooi als de dag ervoor, het regende zelfs iets. We hoopten echt dat het weer beter zou worden voor haar. Nadat we onze tent hadden ingepakt was het tijd om afscheid te nemen van het Tongariro National Park en weer richting het zuiden te gaan. We zouden richting Whanganui rijden, de teller van de benzine stond iets onder een kwart maar we vertikten het om bij het park te tanken voor bijna 2 dollar per liter. Halverwege begonnen we ons toch wel een beetje zorgen te maken de tank ging namelijk steeds sneller leeg, toen op 30 km afstand van Whanganui het rode lampje ook nog eens ging branden begonnen onze handen toch wel een beetje te zweten, onderweg waren er namelijk geen mogelijkheden meer om te tanken. Sander bleef netjes 80 rijden om zo zuinig mogelijk te rijden maar met allemaal bergen gaat dat moeilijk en we hoopten dat de hellingen snel over zouden zijn. Gelukkig haalden we precies de Pak’n Save waar we konden tanken. Ook vonden we dat we wel een lekkere muffin hadden verdient na de zware wandeling van de dag ervoor. En we mochten onszelf wel trakteren op een service camping, mét warme douche en zelfs een sauna. Wat kun je toch blij zijn met een gewoon toilet, zeep, een normale keuken en een warme douche. Voor het eten besloten we nog even naar het strand te gaan, een bijzonder zwart strand met onwijs veel bomen die waren aangespoeld. Na 10 minuten begon het toch behoorlijk af te koelen en de wind begon ook aan te trekken, gelukkig hadden we onze auto al verbouwd zodat we daar lekker in konden slapen. En we konden gebruik maken van de keuken om lekker te koken en te eten.