Jetzt an die arbeit in Honeymoon Valley

We waren gebleven bij de imker. Zondag ochtend vertrokken we om ongeveer 10 uur met de auto richting een buurvrouw van Max genaamd Margret en haar invalide man Kef. Margret stamt af van de Maories en is een vrouw met veel humor en een grote glimlach op haar gezicht, ondanks dat ze de week ervoor te horen had gekregen dat Kef terminale kanker had. Met ons 5en gingen we op stap naar de imker. Het dorp Pataua heeft een noorder en een zuider gedeelte wat verbonden is met een brug. Max woont in het zuider gedeelte en de imker is in het noorder gedeelte. Om dit met de auto te doen kost ongeveer 45 minuten en lopend is het zo’n 3 kilometer over de brug. Max had al de hele nacht wakker gelegen, omdat ze wel een beetje zenuwachtig was. Ze was al ruim 10 jaar niet meer lopend naar Pataua noord geweest. Best wel een pittig stukje lopen, vandaar dat ze de auto 500 meter verderop had geparkeerd bij de buurvrouw Margret. Eenmaal aangekomen bleek de imker een koffietentje te zijn met daarnaast een grote schuur. Ze verkochten heerlijke koffie en gebakjes en natuurlijk de eigen gemaakte honing. We hadden stiekem een beetje verwacht dat hier ook een rondleiding zou zijn, maar helaas. Na een pittige wandeling voor Max en een ontspannen route voor Kef was het wel tijd om even uit te rusten voor hen. Wij wilden nog wel even verder op doortocht na de koffie. We konden een mooie wandeling over het gebied van de imker Tahie maken. Er waren verschillende routes uitgezet en we konden een map meenemen vanuit het cafeetje. De boswandeling van 6 km sprak ons wel aan, dus besloten we om deze route maar eens te gaan verkennen. Dwars door het bos en lekker klimmen en klauteren, dit was zeker de moeite waard. We voelden ons wel even lekker bosjesman en vrouw. Onderweg kwamen we ook nog wat ongewenste ‘gasten’ tegen. Possoms, een soort mega grote ratten met een lange staart. Deze beesten komen oorspronkelijk niet uit Nieuw Zeeland en worden daarom ook gevangen. Dit hadden wij alleen niet helemaal zien aankomen en 2 dode Possoms was even schrikken.

De klusjes die we de rest van de week te doen hadden bij Max waren erg divers; gras schoffelen en omploegen rondom de olijfbomen om ze te voeden met vloeibare voedingsstoffen, daken schoonmaken, waterleidingen verleggen en aansluiten en een hoop relaxen. Elke klus werd gewaardeerd. Onze grote vriend Bowie kwam elke ochtend met een noodgang naar onze cottage rennen om ons weer een ochtendgroet te geven. Daarnaast hadden we ook gezelschap van de familie muis. Helaas hebben we wel afscheid genomen van 2 familieleden hiervan. Max heeft ons gedurende de week nog naar vele mooie plekken gebracht met de auto. We hebben de waterval van Whangarei gezien, serieuze bergen en prachtige stranden.

Na een heerlijke week bij Max was het tijd voor een nieuwe plek. We hadden een prachtige plek gevonden iets verder richting het noorden bij Gerlinde uit Oostenrijk middenin het bos. Max had ons in de ochtend afgezet bij het busstation waar we rond 11.00 uur werden opgehaald door de Intercity bus. Rond 14.00 uur kwamen we aan in Taipa waar Gerlinde ons om 15.00 uur zou ophalen. Taipa is niet veel meer dan een benzinestation, lokale supermarkt en een school. Gerlinde werkt namelijk lerares op deze school in Taipa. We kwamen rond 16.00 uur aan op haar landgoed. Ze gaf ons gelijk een rondleiding en legde uit wat er voor ons te wachten stond. Wij hadden het idee dat dit voor de volgende dag was, maar we mochten gelijk aan de gang. Dus hop daar gingen we dan, onkruid wieden en nog eens onkruid wieden. Rond etenstijd stond er een heerlijke maaltijd op tafel. Een pittige tante is het zeker. We verbleven niet alleen bij Gerlinde, ze had nog een ‘slachtoffer’ gevonden. John uit Engeland. Zoals hij zelf zegt; ga zitten als je kunt zitten en doe alleen het werk dat je wordt opgedragen. Dit was ook precies wat hij deed, niets meer en niets minder. In Gerlindes Workaway profiel stond; during the week i’m off to work and the weekends we spend together. Wij dachten dat dit zou betekenen dat we op pad zouden gaan, maar dit betekende eigenlijk lekker samen werken. Dus beide dagen hebben we genoeg uren gemaakt en verschillende klusjes opgepakt; gras maaien, een tafel schuren en lakken, onkruid wieden, etc.

Maandag ochtend mochten we met Gerlinde mee richting Taipa waar we een wandeling van ongeveer 7 km maakten richting Manganoi. Dit is een dorpje waar ze de beste Fish&Chips van Nieuw Zeeland verkopen, helaas was het cafeetje nog niet open, we waren er namelijk al om 9.30 uur. Maar niet getreurd wij hebben ons vermaakt met de WiFi-spot die we daar konden vinden. Zo konden we even alle mailtjes bijwerken. 7 km vonden we eigenlijk wel genoeg en we hadden geen zin meer om het stuk terug te lopen. Hitchhiken dan maar, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig stond een man net op het punt om weg te gaan en Iris sprintte naar hem toe om te vragen of we mee mochten. Geen probleem gelukkig. De man bleek een echte Maori en sprak nauwelijks Engels. Hij gaf ons een lift tot aan een benzinestation een dorp verderop. Poging nummer 2, na 3 minuten wachten waren we het wachten zat, we besloten te lopen. Toch te ongeduldig want er kwamen nog genoeg auto’s langs en de tocht was toch weer 4 km. Het laatste stuk richting Honeymoon Valley wilden we absoluut niet meer lopen, 18 km waarvan 5 km aan bochtige grindweg waar iedereen als een debiel overheen rijdt is echt te ver. Dus we hebben net zo lang staan wachten totdat er iemand langs kwam die ons mee wilde nemen, gelukkig was dit een buurman van Gerlinde en kon hij ons voor haar huis afzetten. Dinsdags was het tijd om met John mee te gaan in de auto, naar Kaitaia een ‘grote’ plaats met een MacDonalds, nee niet voor eten maar voor de WiFi! En naast de MacDonalds zagen we tot onze verbazing ‘The Warehouse’. Max, onze vorige host had ons over deze winkel verteld, “Als je iets nodig hebt, ga dan daar naartoe”. Dus dat deden we dan maar. En hier hebben we een mooie tent gekocht om samen met John richting Cape Reinga te gaan na ons avontuur bij Gerlinde.

Gerlinde woont helemaal alleen in haar grote huis die ze zelf met al haar Woofers gebouwd heeft bovenop een berg in de Valley, maar ze is nooit echt alleen. Of ze heeft mensen van Workaway, WOOFERS, HelpX of verzin het maar, ze zorgt er wel voor dat er mensen langs komen. Gerlinde heeft al Woofers rondlopen sinds ze verhuist is naar NZ. Zo heeft ze Martin in haar housebus wonen en bedacht ze dat het wel leuk zou zijn om pizza’s te bakken in haar oven. Dus een aantal buren werden gebeld of ze ook zin hadden in een pizza en eigen gebrouwen bier. Hier hebben wij ook aan bij mogen dragen. De pizza’s moesten we natuurlijk zelf beleggen en woensdag avond mochten we helpen met het bottelen van het bier. Het overige werk was behoorlijk zwaar en we vonden het lastig om in te schatten hoeveel we moesten doen. Gerlinde maakte een calculatie voor haarzelf om te kijken hoeveel we konden doen. 1 persoon werkt voor 4 uur op een dag, omdat we met ons 3en zijn kan ze dus werk voor 12 uur bedenken. Alleen haar uren gingen een stuk langzamer dan die van ons en vaak werkten we meer dan de 4 uur die eigenlijk van ons gevraagd werd. Veel klusjes deden we omdat het moest maar van 1 klus werden we ook echt blij; het bouwen van een kippenhok, geheel van bamboe. Erg leuk om te doen! De avonden zijn hier erg kort, het is vroeg donker en iedereen gaat ook op tijd naar bed. Maar voordat wij naar bed gingen wilden we nog 1 ding doen en dat was opzoek gaan naar Glowworms, dit zijn wormen die in het donker licht geven. Echt heel bijzonder om te zien, het lijken net kleine dorpjes op een berg.

De laatste avond had Gerlinde geen zin om te koken en daarom nam ze ons mee naar de Fairy Dairy Shop, een soort kleine lokale supermarkt met voornamelijk organische producten. Hier verkochten ze hamburgers en deze waren overheerlijk. Als toetje namen we nog een stuk worteltaart, nomnom! De lokale inwoners doen erg veel om geld bij elkaar te halen en zo ook een man met allemaal handgemaakte poppetjes. We besloten om hier eens tussen te kijken en nu hebben we een erg mooi aandenken aan het mooie Honeymoon Valley; een gehaakte Kiwi knuffel.

Nu gaan we naar het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland namelijk Cape Reinga samen met John onze niets doenende luie Engelse vriend, maar voor de rest is hij wel aardig en relaxt (met z’n eigen auto) #doordenker. To be.. continued